Μαζί, από απόσταση

Πρώτιστο καθήκον η Δημόσια Υγεία

Πρώτιστο καθήκον η Δημόσια Υγεία

Ευχαριστούμε

Εγκατάλειψη θύματος | Η Σύγχρονη βαρβαρότητα στους δρόμους

Η Σύγχρονη βαρβαρότητα στους δρόμους έχει όνομα και λέγεται εγκατάλειψη..!

Όλο και πιο συχνά έρχονται στο φως της δημοσιότητας, θανατηφόρα τροχαία με εγκατάλειψη των θυμάτων από τους οδηγούς-θύτες! Είναι η σύγχρονη βαρβαρότητα που μαστίζει τους δρόμους. Το φαινόμενο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ενώ η υποκρισία περισσεύει!

Ζούμε σε μια χώρα όπου η δικαιοσύνη έχει καταντήσει ανέκδοτο, με τους δολοφόνους της ασφάλτου να γελούν πρώτοι εις βάρος της. Ό,τι και να κάνεις την βγάζεις καθαρή, αρκεί να έχεις γερές πλάτες και καλό δικηγόρο. Βλέπουμε το ίδιο έργο να παίζεται και να ξαναπαίζεται: “Το θέμα είναι να μην σε πιάσουν επ’ αυτοφώρω και όλα τα άλλα βρίσκονται..!”

Όταν οδηγείς υπό την επήρεια αλκοόλ ή ουσιών και από την πράξη σου αυτή προκύπτει τροχαίο με θάνατο, διώκεσαι για κακούργημα, ενώ στην περίπτωση εγκατάλειψης θύματος τροχαίου, διώκεσαι για πλημμέλημα…(sic!)  Δηλαδή ο ίδιος ο νόμος, εφόσον έχεις ελαστική συνείδηση, σου υποδεικνύει τη φυγή!

Η τροποποίηση του άρθρου 43 του ΚΟΚ είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ επιτακτική! Και είναι το βασικό ελάχιστο το οποίο οφείλει να πράξει η πολιτεία, μαζί φυσικά με την τροποποίηση του άρθρου 42 (για θέσπιση 0% αλκοόλ, 0% ψυχοτρόπες ουσίες κατά την οδήγηση).

Όμως η αντικοινωνική συμπεριφορά, ο άκρατος εγωισμός, η επίδειξη δύναμης, η χωρίς όρια καταπάτηση της προσωπικότητας του διπλανού είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που συντελούν στην επαναληψιμότητα αυτού του ζοφερού φαινομένου, της εγκατάλειψης θύματος σε τροχαίο συμβάν.

Η ερμηνεία ότι η εγκατάλειψη θύματος μπορεί να προσλάβει και ταξικά χαρακτηριστικά δεν στερείται βάσης, παρατηρώντας παραδείγματος χάριν ορισμένους οδηγούς με υψηλά εισοδήματα/ ακριβά οχήματα να συνδυάζουν τη αλαζονεία με ένα αίσθημα ψευδούς εξουσίας.

Η αντίληψη που προωθεί ο καπιταλισμός:  You’re Only As Good-Looking As The Car That You’re Driving. (Είσαι μόνο τόσο όμορφος όσο και το αυτοκίνητο που οδηγείς) εξακολουθεί να παίζει τον καθοριστικό ρόλο στην υιοθέτηση μιας συγκεκριμένης οδηγητικής συμπεριφοράς!
Η επιλογή ενός αυτοκινήτου δεν αποτελεί αγορά βασισμένη στις ανάγκες μετακίνησης, στα χαρακτηριστικά του οχήματος και στις ανάγκες του πλανήτη, αλλά εκπορεύεται κυρίως από την ανάγκη της “προς τα έξω Εικόνας”. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο όχι μόνο για τις μετακινήσεις τους αλλά και ως σύμβολο προβολής του κοινωνικού τους status!

Και αυτό είναι μόνο η μια όψη του νομίσματος. Το εξωφρενικό βρίσκεται στην άλλη όψη, και είναι μια πραγματικότητα την οποία όλοι μας βιώνουμε καθημερινά, όπως τεκμηρίωσε επιστημονικά  και ο καθηγητής του Berkeley  Poul Piff, στην ερευνά του: Γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται άσχημα όταν αισθάνονται πλούσιοι;  Ο Piff στα συμπεράσματά του τόνισε ότι:

Όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο πιο “αόρατος” είναι ο συνάνθρωπος σου και τόσο μεγαλύτερη τάση έχεις να βλέπεις τους άλλους σαν… κατσαρίδες που απλώς είναι εμπόδια στο δρόμο σου.

Τα μάτια μας δεκατέσσερα λοιπόν. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται!

Οι νόμοι και το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν είναι ένα ανεξάρτητο σώμα κανόνων με θεϊκή προέλευση, αλλά η απόλυτη αποτύπωση των ισορροπιών ισχύος σε μια κοινωνία..!

 

@Άρης Ζωγράφος
...............................

Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ
Εγκατάλειψη θύματος: Η Σύγχρονη βαρβαρότητα στους δρόμους έχει βαθύτερες ρίζες και ταξικές αναφορές..!

Να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην πόλη!

Θα εξακολουθούμε να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας και τους πολίτες στον φόβο, ή στο να διεκδικούν το δικαίωμα στην πόλη;

Με αφορμή το ολιστικό πρόγραμμα για την σύγχρονη κινητικότητα του ΠΣΕΟ:
“Ο δρόμος είναι δάσκαλος!”

Η απρόσκοπτη μετακίνηση είναι θεμελιώδες κοινωνικό δικαίωμα και στοιχειώδης ατομική ελευθερία, ειδικά στις σύγχρονες πόλεις στις οποίες οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Η κινητικότητα δεν είναι μόνο επιλογή, αλλά και ανάγκη. Ανάγκη για να πας στη δουλειά, στο σχολείο, στην αγορά, να συναναστραφείς με κόσμο… Κάθε περιορισμός του δικαιώματος στη μετακίνηση, αποτελεί μορφή κοινωνικού αποκλεισμού, με όλες τις παρελκόμενες συνέπειες! 

Το δικαίωμα στην πόλη είναι μια ιδέα και ένα σύνθημα, που ειπώθηκε αρχικά από τον Ανρί Λεφέβρ το 1968 στο βιβλίο Le Droit à la ville (Το Δικαίωμα στην πόλη).

Ζούμε και κινούμαστε σε πόλεις που κατασκεύασε μια κυρίαρχη ιδεολογία με γνώμονα την ιδιοκτησία και το κέρδος! Είναι ο σύγχρονος κόσμος που κατασκεύασε ο άνθρωπος,  στον οποίο είναι καταδικασμένος να ζει! Είναι ο κόσμος που σήμερα (με την καταστροφή του περιβάλλοντος)  μας κλείνει με αυθάδεια το μάτι, λέγοντάς μας ότι τα κάναμε όλα λάθος..!

Το ερώτημα του ποια πόλη θέλουμε, δεν μπορεί να διαχωριστεί από το ερώτημα του τι είδους άνθρωποι θέλουμε να είμαστε, τι είδους κοινωνικές σχέσεις αναζητούμε, τι σχέσεις με τη φύση φροντίζουμε να έχουμε, τι τρόπο καθημερινής ζωής επιθυμούμε, τι είδους τεχνολογίες κρίνουμε κατάλληλες, τι αισθητικές αξίες έχουμε.

Το δικαίωμα στην πόλη είναι κάτι περισσότερο από την ελευθερία πρόσβασης του ατόμου στους αστικούς πόρους: Είναι το δικαίωμα να αλλάζουμε τους εαυτούς μας μέσω των αλλαγών στην πόλη. (H. Lefebvre)

Σύμφωνα με τον ίδιο μάλιστα, το δικαίωμα αυτό απευθύνεται όχι μόνο στο ατομικό αλλά και στο συλλογικό επίπεδο, καθώς για το μετασχηματισμό της αστικοποίησης είναι απαραίτητη μια δυναμική μαζική διεκδίκηση! 

Σήμερα όλοι σχεδόν (και αυτοί που κατέστρεψαν το περιβάλλον) συμφωνούν με τον Λεφέβρ στο ότι, η ελευθερία να σχηματίζουμε και να ανασχηματίζουμε τις πόλεις και τους εαυτούς μας,  είναι ένα από τα πιο σημαντικά αλλά και παραμελημένα ανθρώπινα δικαιώματα!

Γνωρίζουμε όλοι ότι οι πόλεις που φτιάξαμε (με ένα συγκεκριμένο μοντέλο)  δεν είναι βιώσιμες!

Οι σύγχρονες πόλεις αν και έχουν εξελιχθεί σε βασικά κέντρα υποδομών, αγορών, πολιτισμού και αναψυχής, δεν μπόρεσαν να  αντιμετωπίσουν τη συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων τους. Ουσιαστικά  (και ίσως δομικά)  προβλήματα, όπως  η κακή ποιότητα του αέρα, η κυκλοφοριακή συμφόρηση και ο όγκος της κυκλοφορίας, η επιθετικότητα, τα υψηλά επίπεδα θορύβου, η κατάληψη των 2/3 σχεδόν των δρόμων και των (όσων) δημόσιων χώρων, από οχήματα, σκουπιδοτενεκέδες και απορρίμματα, η έλλειψη χώρων παιχνιδιού, αναψυχής και αθλητισμού, η άναρχη δόμηση πνίγουν όλο και πιο πολύ τους κατοίκους!

Υποχρεωνόμαστε από την ίδια την κατασκευή της πόλης να μη ζούμε στο δημόσιο χώρο!

Υπάρχει, λοιπόν, για να χρησιμοποιήσουμε και μια έκφραση της εποχής, ένα είδος “bullying” από την πόλη προς τους πολίτες, προς τους κατοίκους που έχει δημιουργήσει η ίδια η φιλοσοφία κατασκευής της πόλης..!

Παράλληλα το πρόβλημα των τροχαίων συγκρούσεων (σταθερά πακτωμένο με την κατασκευή της πόλης)  είναι μια γάγγραινα! Για να εξαλειφθεί  απαιτείται μόνιμη, μακροπρόθεσμη και πολυεπίπεδη αντιμετώπιση η οποία δεν πρέπει να αφήνει στο απυρόβλητο κανέναν παράγοντα: Από τις πολεοδομικές αναφορές, τις απαιτήσεις της σύγχρονης κινητικότητας, τους απαιτητούς ελεύθερους χώρους, μέχρι και την κουλτούρα των μετακινήσεων..!

Αν και στη χώρα μας σήμερα, σχεδόν κάθε μέρα γίνονται εκδηλώσεις με επίκεντρο την Οδική Ασφάλεια (έκφραση που πουλάει πολύ και έχουν στηθεί πίσω της καριέρες και περιουσίες), η επίδραση αυτών δεν άπτεται (και είναι λογικό) των προσδοκιών. Η πληθώρα πληροφοριών και όχι πάντοτε έγκυρων, δημιουργεί έναν “ιδιότυπο κορέσμο” ο οποίος τελικώς περισσότερο μπερδεύει, παρά εκπαιδεύει τον πολίτη.

Στον αντίποδα αυτής της λογικής ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εκπαιδευτών Οδήγησης και Κυκλοφοριακής Αγωγής (Π.Σ.Ε.Ο.)  προτείνει μια ολιστική προσέγγιση του θέματος, με συνεχείς πολυεπίπεδες δράσεις για την πόλη, διεκδικώντας το δικαίωμα της συμμετοχής στην πόλη!

Κοινός παρονομαστής ο δρόμος, και όλα τα θαυμαστά που συμβαίνουν σε αυτόν!

Ο 1^ος άξονας: Ιστορίες που λέει ο δρόμος φιλοδοξεί να μοχλεύσει στην δημιουργία μιας νέας αισθητικής του δρόμου, φιλικής, πολύχρωμης, ανθρωποκεντρικής και  προσβάσιμης σε όλους τους πολίτες!

Ο 2^ος άξονας: Ο πολίτης ως υποκείμενο στην Κοινωνία της Κυκλοφορίας, τοποθετεί τον άνθρωπο στο κάδρο των συμπεριφορών, προτείνοντας και εκπαιδεύοντάς τον στην υιοθέτηση ενεργητικών τρόπων μετακίνησης φιλικών προς το περιβάλλον, ως επένδυση και πολλαπλασιαστή για όλη την κοινωνία.

Ο 3^ος  άξονας: Η βιώσιμη αστική κινητικότητα ως κραυγή και συγχρόνως εφαλτήριο για το σημείο μηδέν που βρισκόμαστε, να αδράξουμε έστω και αυτή την κουτσή ευκαιρία, για να αντιστρέψουμε την σημερινή κατάσταση!

Κάθε πόλη καλλιεργεί συμπεριφορές, όχι μόνο για τους κατοίκους της αλλά και για κάθε επισκέπτη που περνά από αυτή!

Ήρθε η ώρα να αποκτήσουν οι πόλεις ένα δικό τους καταστατικό, ένα δικό τους μανιφέστο, το οποίο θα απαντά στην επιτακτική ανάγκη/απαίτηση για συλλογική αλλαγή!

Η πρόταση του Πανελληνίου Συλλόγου Εκπαιδευτών Οδήγησης και Κυκλοφοριακής Αγωγής (ΠΣΕΟ) με τους τρεις άξονες προσεγγίσεων και δράσεων είναι ουσιαστική, μια και όλες οι δράσεις των αξόνων, θα λειτουργήσουν ως καρτεσιανό γινόμενο για την Κοινωνία της Κυκλοφορίας (ΚτΚ)!

Άρης Ζωγράφος
Πρόεδρος Πανελληνίου Συλλόγου Εκπαιδευτών Οδήγησης (ΠΣΕΟ)

Ο δρόμος είναι δάσκαλος

Ιστορίες που λέει ο δρόμος..!

0% Αλκοόλ 0% Ψυχοτρόπες ουσίες

Επιτέλους ας τελειώνουμε με τις αγκυλώσεις και τα ημίμετρα. Η οδήγηση είναι η πιο επικίνδυνη πράξη που κάνουμε καθημερινά και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε..!
Καμιά ποσότητα οινοπνεύματος στο αίμα δεν είναι ακίνδυνη κατά την οδήγηση. Η καθιέρωση μηδενικού ορίου είναι επιβεβλημένη!
0% Αλκοόλ 0% Ψυχοτρόπες ουσίες
Στάση ζωής για όλη την Κοινωνία της Κυκλοφορίας η απόφαση: Δεν οδηγώ, όταν δεν είμαι σε θέση να οδηγώ..!

https://zografos.com/nea/0-alcohol/

Ο δρόμος είναι δάσκαλος..! | Θεσσαλονίκη 2020

Μεγαλειώδης η σύσκεψη στο Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης με όλους τους φορείς της πόλης να υπερακοντίζουν για το πρωτοποριακό εγχείρημα!

Ο δρόμος είναι ένα μεγάλο σχολείο, ένας δάσκαλος!

Ο δρόμος είναι δάσκαλος

Θα εξακολουθούμε να εκπαιδεύουμε τους πολίτες στον φόβο, ή στο να διεκδικούν το δικαίωμα στην πόλη;

Παιδιά στον δρόμο

Το παιδί ως υποκείμενο στην Κοινωνία της Κυκλοφορίας!

 Το παιδί ως υποκείμενο στην Κοινωνία της Κυκλοφορίας!
"...Στον δρόμο βρίσκετε το μέλλον της χώρας, τα παιδιά μας! Τα παιδιά μας, ως επιβάτες, ως πεζοί, ως ποδηλάτες. Είναι άμεση και επιτακτική η ριζική αλλαγή του ΚΟΚ με γνώμονα μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση, η οποία είναι μονόδρομος για την Κοινωνία της Κυκλοφορίας (ΚτΚ)..."
"...Η Ομαλότητα και η Κανονικότητα, βρίσκονται στην φαντασία κάποιων... Αλλά απέχουν πολύ από την πραγματικότητα..!"
Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στον ΣΚΑΪ

Ο δρόμος είναι δάσκαλος

Ιστορίες που λέει ο δρόμος..! :)

Παιδιά πάνω σε μοτοσικλέτα; Μόνο υπό προπροϋποθέσεις!

Οι παλινωδίες ενός απαρχαιωμένου Κ.Ο.Κ.  και οι απαιτήσεις της Κοινωνίας της Κυκλοφορίας (ΚτΚ)

Μια από τις ειδήσεις που πρωταγωνιστούν αυτήν την περίοδο στα ΜΜΕ είναι η ερμηνεία ενός άρθρου του ΚΟΚ, σύμφωνα με το οποίο θα οδηγούνται στο αυτόφωρο οι γονείς που μεταφέρουν ανηλίκους πάνω σε δίκυκλο χωρίς κράνος και χωρίς τις προφυλάξεις που προβλέπει ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας. Μάλιστα, οι εν λόγω γονείς παραπέμπονται κατόπιν εντολής του εισαγγελέα με την κατηγορία της “έκθεσης ανηλίκου σε κίνδυνο”.

 

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι, κάποιος γονέας που μεταφέρει το παιδί του με μοτοσυκλέτα χωρίς κράνος, εμπλέκεται σε μια σύγκρουση, ακόμη και χωρίς να φταίει ο ίδιος, θα βρεθεί κατηγορούμενος, γιατί δεν είχε προφυλάξει το παιδί του όπως θα έπρεπε. Το ίδιο θα συμβεί και στην περίπτωση στην οποία μεταφέρει περισσότερα από δύο παιδιά (ή και ολόκληρη την οικογένεια, όπως έχουμε δει να συμβαίνει), ακόμη κι αν όλοι τους φορούν κράνος, γιατί τότε παραβαίνει το άρθρο του ΚΟΚ για μεταφορά επιβατών.

Οι διατάξεις του ΚΟΚ για την μεταφορά επιβατών με οχήματα, περιγράφονται στο άρθρο 33:

1. Απαγορεύεται η μεταφορά επιβατών με οδικά οχήματα κατά τρόπο τέτοιο ώστε να δημιουργείται κίνδυνος.

2. Ειδικότερα απαγορεύεται:

α) Η μεταφορά επιβατών περισσοτέρων των αναγραφομένων στην άδεια κυκλοφορίας του οχήματος.

β) Η κατάληψη θέσης παραπλεύρως του οδηγού, από παιδιά ηλικίας μικρότερης των δώδεκα (12) ετών, εφόσον δεν συγκροτούνται με εγκεκριμένο σύστημα συγκρότησης κατάλληλο για την ηλικία, το ύψος και το βάρος τους, ως και από περισσότερα πρόσωπα από όσα επιτρέπεται στη θέση αυτή.

γ) Η μεταφορά ανηλίκων έως πέντε (5) ετών με μοτοσικλέτα ή μοτοποδήλατο, εφόσον δε συγκρατούνται με εγκεκριμένο σύστημα συγκράτησης κατάλληλο για την ηλικία, το ύψος και το βάρος τους.

3. Ο οδηγός μηχανοκίνητου οχήματος και μοτοποδηλάτου επιβάλλεται να μεριμνά για την ασφάλεια των συνεπιβατών του και ειδικότερα να ελέγχει αν φορούν τις ζώνες ασφαλείας και το προστατευτικό κράνος κατά τη μεταφορά τους.

Με βάση τις παραπάνω διατάξεις, συμπεραίνουμε ότι δεν είναι σήμερα παράνομο να έχεις ένα βρέφος επάνω στην μοτοσικλέτα, εφόσον αυτή διαθέτει το κατάλληλο σύστημα συγκράτησης (sic!) ή καλύπτεσαι από το νόμο αν δε διαθέτεις σύστημα συγκράτησης, αλλά ο μικρός σου (ή η μικρή σου) συνεπιβάτης είναι, ας πούμε, 6 ετών..!

Σε αυτή την “αστοχία” του νόμου  ξεκινάνε οι ενστάσεις και διαφαίνεται η ανάγκη τροποποίησης του άρθρου 33 (όπως και όλου του απαρχαιωμένου ΚΟΚ).

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εκπαιδευτών Οδήγησης & Κυκλοφοριακής Αγωγής (Π.Σ.Ε.Ο.), ζητάει άμεση τροποποίηση του νόμου για την μεταφορά επιβατών με οχήματα, προτείνοντας την απαγόρευση μεταφοράς παιδιών πάνω σε μοτοσικλέτα, με οιονδήποτε τρόπο, έως την ηλικία των 10 ετών!

Οι Έλληνες παιδίατροι αλλά και οι ανακοινώσεις της Αμερικάνικης Παιδιατρικής Ακαδημίας (https://www.aap.org/)  εκφράζουν τους εξής προβληματισμούς: διατυπώνεται η άποψη ότι τα παιδιά είναι πιθανό να έχουν εγγενή φυσικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά που μπορεί να περιορίσουν την ασφαλή μετακίνησή τους με μοτοσυκλέτες. Σε αυτά περιλαμβάνονται χαρακτηριστικά όπως ανεπαρκή κινητικό συντονισμό, χαμηλό ανάστημα και / ή χαμηλό βάρος, γνωστική ανωριμότητα κ.α.

Ένας ακόμη παράγοντας που θα έπρεπε θεωρώ να λαμβάνουμε υπόψη μας σε σχέση με τα παιδιά και την κινητικότητα, είναι το περιβάλλον. Ο πλανήτης μας εκπέμπει σε όλους τους τόνους SOS..! Κι εμείς, αντί να ψάχνουμε πώς θα παροτρύνουμε τα παιδιά μας προς έναν τρόπο κινητικότητας που να σέβεται καί την προσωπική τους ασφάλεια καί το περιβάλλον (πεζή μετακίνηση,  MMM, ποδήλατο κ.λ.π.), προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τους ρυπογόνους παράγοντες στη ζωή μας, αποθεώνοντας την μηχανοκίνητη μετακίνηση ορίζοντας παράλληλα τυπικά και ανεπαρκή μέτρα ασφαλείας.

Είναι νομίζω κοινή διαπίστωση ότι ο τρόπος που μετακινούμαστε είναι πολύ φτωχός, συγκρινόμενος με την πραγματική κινητικότητα που έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Είναι όμως στο χέρι μας να το αλλάξουμε αυτό, να κάνουμε την υπέρβαση για την επόμενη γενιά, προς μια νέα κουλτούρα βιώσιμης κινητικότητας. Γιατί η κινητικότητα είναι ένα καθοριστικό μέσο εξέλιξης και κοινωνικοποίησης και συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξη ενός παιδιού. Θυμηθείτε ότι ο δρόμος είναι δάσκαλος!

Να δηλώσω εξαρχής ότι είμαι ριζικά αντίθετος στην πρώτη περίπτωση (βρέφος σε μοτοσικλέτα) και θετικός στην δεύτερη περίπτωση, υπό όρους και τροποποιήσεις (γιατί ο συνεπιβάτης στο δίκυκλο δεν είναι μεταφερόμενο άτομο, αλλά συνοδηγός!):

• Όριο ηλικίας 10 χρονών
• Ωριμότητα ανταπόκρισης χειρισμών
• Κατανόηση της συμπεριφοράς του συνεπιβάτη μοτοσικλέτας
• Εξοπλισμός αποκλειστικά για την ηλικία του παιδιού
• Ταχύτητα το πολύ 40 km/h

Σήμερα, βέβαια, και εφόσον ο παραπάνω νόμος είναι ακόμη σε ισχύ, γονείς και κηδεμόνες πρέπει να απαντήσουν ειλικρινά στον εαυτό τους  στο παρακάτω ερώτημα:

“ποιες ανάγκες εξυπηρετεί μια τέτοια μετακίνηση” και, αφού αναλάβουν την ευθύνη της απάντησης, να εξετάζουν προσεκτικά τους κινδύνους για το παιδί τους με βάση την ηλικία, το μέγεθος, τη φυσική του ικανότητα και την ωριμότητα του.

Πέρα από κάθε νομοθεσία, οι στάσεις ζωής και συμπεριφοράς ξεκινάνε από το σπίτι!

by

@ArisZografos

..........................
Πηγή:
https://zografos.com/nea/paidia-moto/