"Τo πάθημα πρέπει να σου γίνεται μάθημα στη ζωή", έλεγε ο παππούς μου ο Άρης.
Αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που έμαθες, που ξέρεις πιο καλά απ’ όλα, ένα θα σου πω: "Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος".
Αυτό έμαθα!
Σ’ όλα τ’ άλλα μπορεί να είμαι αδαής και άσχετος, αυτό το ‘χω βιώσει στο πετσί μου, το ξέρω πολύ καλά...!
ΤΟ "κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό" που ‘λεγε ο άλλος παππούς μου, ο Κώστας, είναι σε γενικές γραμμές σωστό. Αρκεί εκείνος /εκείνοι που θα βοηθήσεις χωρίς ανταλλάγματα να μη σε γνωρίζουν, να μην έχουν καμία δυνατότητα να σε προσεγγίσουν, να μην έχεις μαζί τους κανενός είδους επαφές, κολλητιλίκια και συναλλαγές. Σύμφωνα με μια θεωρία, υπάρχει μια συμπαντική αρμονία-ισορροπία και όταν κάπου κάνεις ένα καλό, το εισπράττεις στη ζωή σου από αλλού. Απ’ το Σύμπαν, απ’ τον Θεό, ποτέ από εκείνον/ους που βοήθησες.
ΣΥΝΗΘΩΣ βοηθάμε άτομα που έχουν ανάγκη ή προσποιούνται πως έχουν ανάγκη. Στη δεύτερη περίπτωση μικρό το πρόβλημα· έπεσες σε απατεώνα -ας πρόσεχες! Τώρα να το λουστείς. Εδώ μιλάμε για κάποιον που είναι στη δύσκολη, του βρίσκεις δουλειά, του δίνεις λεφτά αγύριστα -όχι δανεικά-, τον σώζεις απ’ τη φυλακή, τον βάζεις σπίτι σου, του στέκεσαι συναισθηματικά, τον στηρίζεις ψυχολογικά. Επειδή τον αγαπάς, τον θεωρείς δικό σου άνθρωπο, φίλο σου και «ο φίλος τω φίλω εν κινδύνοις γιγνώσκει». Του στάθηκες γιατί είσαι έτσι εσύ, λαρτζ.
Ε, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως αυτός ο τύπος ο ευεργετημένος κάποια στιγμή θα γίνει ορκισμένος εχθρός σου. Θα θέλει την εξόντωσή σου, τον θάνατό σου. Ποιος είναι ο λόγος; Κι αυτό το ‘μαθα καλά. Συνήθως βοηθάμε ανθρώπους πολύ κατώτερούς μας. Οχι οικονομικά και κοινωνικά, αλλά κυρίως πνευματικά, ηθικά και συναισθηματικά. Οσο περισσότερα προσφέρεις απ’ το περίσσευμα ή το υστέρημά σου σε κάποιον που δεν το αξίζει, τόσο του γιγαντώνεις μέσα του το σύμπλεγμα κατωτερότητας και τον θυμώνεις.
ΤΟΝ βάζεις σ’ ένα τρυπάκι να συγκρίνει τον τσακισμένο του εαυτό, τον ερειπωμένο του συναισθηματικό κόσμο μαζί σου. Αν ήταν εκείνος στη θέση σου, δεν θα σου ‘δινε τίποτα απολύτως. Ούτε ένα ποτήρι νερό να πιεις, γιατί δεν έχει δώσει ποτέ κάτι δικό του σε κάποιον. Δεν είναι το θέμα του το οικονομικό, αλλά το έλλειμμά του το ψυχικό, που τον κάνει συναισθηματικά μισερό και κομπλεξικό. Δεν μπορεί να ανεχθεί κάποιον που τον βοηθάει, τον ξελασπώνει, του προσφέρει ανιδιοτελώς. Ούτε να του προσφέρει μια θέση, μια δουλειά, που δεν του αξίζει. Φρικάρει! Αντί να τον ευγνωμονεί, αρχίζει να τον φθονεί -κι είναι άλλο η ζήλια κι άλλο ο φθόνος. Αυτός προκαλεί το μίσος.
ΟΣΑ περισσότερα του δίνεις τόσο πιο πολύ τον εξαγριώνεις. Γιατί τον προσβάλλεις! Αυτή είναι η λέξη: τον προσβάλλεις. Νιώθει «υπό» και δεν πρόκειται να στο συγχωρέσει ποτέ αυτό. Εύχεται από μέσα του ν’ αρρωστήσεις, να πεθάνεις κάθε φορά που του κάνεις προαγωγή ή του δίνεις εκατό ευρώ. Και αν όλη του η λαθραία ζωή η κομπλεξαρισμένη έχει στηριχθεί μόνο σε ό,τι του προσφέρεις χωρίς να τ’ αξίζει εσύ, είναι βέβαιο: θα σου καρφώσει ένα μαχαίρι στην πλάτη στην πρώτη ευκαιρία που θα βρει.
"ΤΟ χέρι που σε ταΐζει ποτέ μην το δαγκώσεις". Ηξερε πολλά τέτοια κι έλεγε η γιαγιά μου. Με τον ευεργετηθένα συμβαίνει πάντα το αντίθετο. Μπορεί να τον ταΐζεις δέκα χρόνια και να σου γλείφει μετά το χέρι, όμως κάποια στιγμή θα στο δαγκώσει. Ο υποτακτικός, ο κόλακας, ο αυλικός, ο παραγιός, όποιος επιβιώνει μια ζωή στη δούλεψή σου ή ζει στη σκιά σου, ποτέ δεν θα σου είναι αληθινά ευγνώμων. Αν έχεις απέναντί του μια συμπεριφορά δουλική, να ξέρεις πως μέσα του βράζει και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία γι’ αυτή την ανομολόγητη μειονεξία που νιώθει, να σ’ εκδικηθεί.
ΤΟΥΣ έχω σπουδάσει… Από δύο φράσεις-κλειδιά μπορείς να διακρίνεις ότι ο συμπλεγματικός ευεργετηθείς ασφυκτιά μες στην αγκαλιά που -σου ζήτησε να- του προσφέρεις. Στα καλά καθούμενα εξοργίζεται, γιατί θεωρεί πως οι άλλοι τον «προσβάλλουν» και τον «απαξιώνουν». Δεν μπορεί να αποδεχθεί τη ζεστασιά το ψυγείο. Κι είναι μάταιο να προσπαθήσεις να ζεστάνεις το παγωμένο του συναίσθημα. Ο αχάριστος, εκείνος που τον ευεργέτη του τον μισεί, έχει μια μπάσταρδη φύση, μισερή. Οποιος ξεγελαστεί και τον βοηθήσει, τον φθονεί. Αν θες να έχεις ορκισμένους εχθρούς, εύκολο είναι· μάζεψε γύρω σου τους αχρει(α)στους για να νιώθεις ασφαλής, ευεργέτησε τους αχάριστους και κάνε καλό στους κομπλεξικούς…
Για σένα το γράφω!
(Κάθε συμπλεγματικός πιστεύει ότι αναφέρεσαι σ’ αυτόν.)
ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που έμαθες, που ξέρεις πιο καλά απ’ όλα, ένα θα σου πω: "Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος".
Αυτό έμαθα!
Σ’ όλα τ’ άλλα μπορεί να είμαι αδαής και άσχετος, αυτό το ‘χω βιώσει στο πετσί μου, το ξέρω πολύ καλά...!
ΤΟ "κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό" που ‘λεγε ο άλλος παππούς μου, ο Κώστας, είναι σε γενικές γραμμές σωστό. Αρκεί εκείνος /εκείνοι που θα βοηθήσεις χωρίς ανταλλάγματα να μη σε γνωρίζουν, να μην έχουν καμία δυνατότητα να σε προσεγγίσουν, να μην έχεις μαζί τους κανενός είδους επαφές, κολλητιλίκια και συναλλαγές. Σύμφωνα με μια θεωρία, υπάρχει μια συμπαντική αρμονία-ισορροπία και όταν κάπου κάνεις ένα καλό, το εισπράττεις στη ζωή σου από αλλού. Απ’ το Σύμπαν, απ’ τον Θεό, ποτέ από εκείνον/ους που βοήθησες.
ΣΥΝΗΘΩΣ βοηθάμε άτομα που έχουν ανάγκη ή προσποιούνται πως έχουν ανάγκη. Στη δεύτερη περίπτωση μικρό το πρόβλημα· έπεσες σε απατεώνα -ας πρόσεχες! Τώρα να το λουστείς. Εδώ μιλάμε για κάποιον που είναι στη δύσκολη, του βρίσκεις δουλειά, του δίνεις λεφτά αγύριστα -όχι δανεικά-, τον σώζεις απ’ τη φυλακή, τον βάζεις σπίτι σου, του στέκεσαι συναισθηματικά, τον στηρίζεις ψυχολογικά. Επειδή τον αγαπάς, τον θεωρείς δικό σου άνθρωπο, φίλο σου και «ο φίλος τω φίλω εν κινδύνοις γιγνώσκει». Του στάθηκες γιατί είσαι έτσι εσύ, λαρτζ.
ΤΟΝ βάζεις σ’ ένα τρυπάκι να συγκρίνει τον τσακισμένο του εαυτό, τον ερειπωμένο του συναισθηματικό κόσμο μαζί σου. Αν ήταν εκείνος στη θέση σου, δεν θα σου ‘δινε τίποτα απολύτως. Ούτε ένα ποτήρι νερό να πιεις, γιατί δεν έχει δώσει ποτέ κάτι δικό του σε κάποιον. Δεν είναι το θέμα του το οικονομικό, αλλά το έλλειμμά του το ψυχικό, που τον κάνει συναισθηματικά μισερό και κομπλεξικό. Δεν μπορεί να ανεχθεί κάποιον που τον βοηθάει, τον ξελασπώνει, του προσφέρει ανιδιοτελώς. Ούτε να του προσφέρει μια θέση, μια δουλειά, που δεν του αξίζει. Φρικάρει! Αντί να τον ευγνωμονεί, αρχίζει να τον φθονεί -κι είναι άλλο η ζήλια κι άλλο ο φθόνος. Αυτός προκαλεί το μίσος.
ΟΣΑ περισσότερα του δίνεις τόσο πιο πολύ τον εξαγριώνεις. Γιατί τον προσβάλλεις! Αυτή είναι η λέξη: τον προσβάλλεις. Νιώθει «υπό» και δεν πρόκειται να στο συγχωρέσει ποτέ αυτό. Εύχεται από μέσα του ν’ αρρωστήσεις, να πεθάνεις κάθε φορά που του κάνεις προαγωγή ή του δίνεις εκατό ευρώ. Και αν όλη του η λαθραία ζωή η κομπλεξαρισμένη έχει στηριχθεί μόνο σε ό,τι του προσφέρεις χωρίς να τ’ αξίζει εσύ, είναι βέβαιο: θα σου καρφώσει ένα μαχαίρι στην πλάτη στην πρώτη ευκαιρία που θα βρει.
"ΤΟ χέρι που σε ταΐζει ποτέ μην το δαγκώσεις". Ηξερε πολλά τέτοια κι έλεγε η γιαγιά μου. Με τον ευεργετηθένα συμβαίνει πάντα το αντίθετο. Μπορεί να τον ταΐζεις δέκα χρόνια και να σου γλείφει μετά το χέρι, όμως κάποια στιγμή θα στο δαγκώσει. Ο υποτακτικός, ο κόλακας, ο αυλικός, ο παραγιός, όποιος επιβιώνει μια ζωή στη δούλεψή σου ή ζει στη σκιά σου, ποτέ δεν θα σου είναι αληθινά ευγνώμων. Αν έχεις απέναντί του μια συμπεριφορά δουλική, να ξέρεις πως μέσα του βράζει και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία γι’ αυτή την ανομολόγητη μειονεξία που νιώθει, να σ’ εκδικηθεί.
ΤΟΥΣ έχω σπουδάσει… Από δύο φράσεις-κλειδιά μπορείς να διακρίνεις ότι ο συμπλεγματικός ευεργετηθείς ασφυκτιά μες στην αγκαλιά που -σου ζήτησε να- του προσφέρεις. Στα καλά καθούμενα εξοργίζεται, γιατί θεωρεί πως οι άλλοι τον «προσβάλλουν» και τον «απαξιώνουν». Δεν μπορεί να αποδεχθεί τη ζεστασιά το ψυγείο. Κι είναι μάταιο να προσπαθήσεις να ζεστάνεις το παγωμένο του συναίσθημα. Ο αχάριστος, εκείνος που τον ευεργέτη του τον μισεί, έχει μια μπάσταρδη φύση, μισερή. Οποιος ξεγελαστεί και τον βοηθήσει, τον φθονεί. Αν θες να έχεις ορκισμένους εχθρούς, εύκολο είναι· μάζεψε γύρω σου τους αχρει(α)στους για να νιώθεις ασφαλής, ευεργέτησε τους αχάριστους και κάνε καλό στους κομπλεξικούς…
Για σένα το γράφω!
(Κάθε συμπλεγματικός πιστεύει ότι αναφέρεσαι σ’ αυτόν.)
ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Χάρη του γαϊδάρου κάνεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα τ’ άχυρα που χάνεις
Δημώδες
Αντί να αποκτήσεις γάιδαρο, εύχεσαι να ψοφίσει ο γάιδαρος του διπλανού - ανώτερού σου και αν δεν είσαι τόσο αδρανοποιημένος και παθητικοποιημένος ή τυφλωμένος από το συναίσθημα του φθόνου αυτού καθ' εαυτού, φροντίζεις να τον ξεπαστρέψεις εσύ ο ίδιος, με πλήρη "διαφάνεια" διαδικασιών και εχεμύθεια, ασφαλώς, σκοτώνοντας όμως το σύμβολο του κύρους ο κομπλεξκός και όχι το χαρακτήρα του ίδιου του αξιώτερου του... Ο ευεργετημένος αχάριστος βρίσκεται σε μειονεκτική θέση και νιώθει μίσος για τον ευεργέτη - προϊστάμενό του (που ίσταται ψηλότερά του)... Η ευεργετική διάθεση που πηγάζει από τον λάρτζ υπογραμίζει και υπενθυμίζει την οφειλή ευγνωμοσύνης από πλευράς του ευεργετημένου που βρίσκεται στην ασθενή θέση, τον ταπεινώνει και διαιωνίζει την κατωτερότητά του Αυτό είναι αρκετό για να προκαλέσει το μίσος στον άνθρωπο που σου δίνει τη χείρα βοηθείας στη δύσκολη στιγμή σου καθώς αυτή η βοήθεια δηλώνει την ανικανότητα να τα γβάλει κανείς πέρα μόνος του... Η ειλικρινής ευγνωμοσύνη και η αναγνώριση προυποθέτει μεγαλείο ψυχής και μεγάλα αρχ****... Άβυσος η ψυχή του ευεργετηθέντος αχάριστου!
ΑπάντησηΔιαγραφή